Ik moet een jaar of vijftien zijn geweest. Onverschillig, lui, een tikkeltje brutaal. Kortom: een echte puber. God speelde een minimale rol in mijn leven, al sloot ik Zijn bestaan zeker niet uit. Ik had te veel van Hem gezien om níét in Hem geloven. Maar ik had er gewoon niet zoveel zin in. Mijn interesse lag, om zo te zeggen, meer bij energydrink en frikandelbroodjes dan bij voedsel voor de geest.

In die jaren ging ik wel naar de kerk. Ik ben evangelisch opgevoed en kerkgang was verplicht bij ons thuis. Ook de tienerclub op zaterdagavond was vaste kost. Om de twee weken zat ik met zo’n twintig pubers in een kring te praten over God en de Bijbel. Of nou ja, we kwamen natuurlijk vooral voor de chips en de potentiële huwelijkskandidaten. Dat stoffige boek namen we op de koop toe.

Uitgedaagd

Op één van die zaterdagen zat ik netjes in de kring, toen één van de leiders naast me kwam zitten. Hij vroeg me op de man af of ik nog een beetje met God bezig was. “Een heel klein beetje”, gaf ik eerlijk toe.

De man gaf me een challenge: hij daagde me uit om twee weken lang iedere dag een kwartier uit de Bijbel te lezen en te beginnen met het Johannes-evangelie. Ik nam de uitdaging aan. “Ik zal hem eens laten zien dat het me over twee weken nog steeds niets boeit”, dacht ik.

Heilig boontje

En dus begon ik te lezen. Ik kan me nog een moment herinneren waarop mijn vader ongevraagd mijn kamer binnenliep toen ik de Bijbel aan het lezen was. Snel stopte ik het boek onder mijn kussen. Ik schaamde me er een beetje voor. Ik wilde liever een opstandige puber zijn dan een heilig boontje. Maar ik zette door.

Na een week begon de Bijbel echt tot me te spreken. Ik weet niet meer welk gedeelte me in het bijzonder aansprak, maar ik was gefascineerd door Jezus. Hoe Hij zo extreem direct en eerlijk was naar zijn toehoorders. Dat sprak mij wel aan als puber.

Onder de indruk

Twee weken later hadden we weer een tieneravond. “En?” vroeg mijn leider. “Hoe heb je de afgelopen twee weken ervaren?” Met frisse tegenzin vertelde ik hem dat ik inderdaad onder de indruk was geraakt van God en de Bijbel. En dat ik Jezus niet alleen stoer vond, maar dat ik ook het idee had gekregen dat Hij van me hield. De tienerleider knikte tevreden, alsof hij deze uitkomst al had verwacht.

Nu, zo’n vijftien jaar later, ben ik, net als mijn tienerleider van toen, overtuigd van de kracht van dat eeuwenoude boek. Ik heb ontdekt dat God echt door de Bijbel heen kan en wil spreken. Daarom was ik direct enthousiast toen het Bijbelgenootschap ons – Move Community – benaderde om bij te dragen aan de nieuwe Jongerenbijbel.

Twijfel?

Ik was blij verrast om te merken dat onze volgers er veel enthousiasme voor hadden. Toen we hen vroegen om hun favoriete Bijbelteksten in te sturen, kregen we tientallen reacties. Die staan nu op de achterkant van onze eigen Jongerenbijbel-cover, iets waar we onwijs trots op zijn.

Eigenlijk blijft het bizar en onwerkelijk dat een boek uit een totaal andere tijd en cultuur toch iedere generatie weer weet te raken. Voor mij is dat een van de belangrijkste godsbewijzen. God zelf zit in dat boek. Dat ontdekte ik vijftien jaar geleden en ik ben er alleen maar zekerder van geworden. En mocht jij er nog aan twijfelen, dan heb ik nog een leuke challenge voor je…

Tim Thijs Ketting is eindredacteur van Move Community. Move maakt online zichtbaar wat het betekent om in God te geloven in een seculiere samenleving. Move Community en IJD Jongerenpastoraal Vlaanderen werkten mee aan de nieuwe Jongerenbijbel. Zie www.bijbelgenootschap.nl/jongerenbijbel.