Het seizoen loopt op zijn eind. De school is uit. Eerste Communies en vormsels zijn toegediend. De jaarrekening is opgemaakt en het budget voor het nieuwe jaar is ingediend. De laatste keer parochieraad, schoolbestuur, volwassencatechese en onderhoudscommissie. Veel etentjes en toespraken.

Maar waar in Nederland de scholen meestal een paar weken echt dichtgaan, gaat hier in Amerika veel gewoon door. Om wat bij te verdienen geven veel leerkrachten zomercursussen en kampen. En de administratie werkt ook gewoon door. Zelfs de schooldirecteur zit bijna de hele zomer in zijn kantoor.

Ik bereid me daarentegen voor op een paar weken echte vakantie in Nederland. En daar leef ik nu al naartoe. Het valt me altijd op hoe de omgeving waar ik vijftig jaar heb geademd en bewogen een reflectie mogelijk maakt die hier in Californië onbereikbaar is. En vanuit de ervaring van mijn priesterroeping in de VS, leer ik weer meer over wie ik vroeger was.

Ik houd ervan om plekken uit mijn jeugd te bezoeken, gewoon op een bankje te zitten en herinneringen te spiegelen aan mijn huidige ik. Ik zie mezelf weer naar school lopen en kan weer invoelen waar ik als kind naar op zoek was. En nu heb ik het gevonden. De twee levens, vroeger en nu, zijn zo verschillend dat ik die momenten nodig heb om alle puzzelstukjes van mijn leven bij elkaar te leggen.

Soms denk ik zelfs dat het feit dat ik op latere leeftijd die vervulling heb mogen ervaren, me als kind in staat stelde om eenzaamheid te doorworstelen. Maar dat klinkt misschien wel erg esoterisch voor een column. Hoewel, volgens Boëthius leeft God in het eeuwige ‘nu’. Hij verbindt alle levenservaringen. Dus misschien is het nog niet eens zo gek dat dit bij me opkomt.

Maar tijdens de laatste parochieraad had ik onverwachts ook zo’n verbindende ervaring. Ik had de volwassen dopelingen van dat jaar uitgenodigd. En aan allen stelde ik de vraag: “Wat heb je in deze parochie ontvangen uit de hand van God?” Er volgde een rijke reflectie. Van de nieuw gedoopten en de oude rotten in het vak.

De meesten hadden eenzelfde ervaring als ik met het geloof: ze hadden nooit in hun levensdagen verwacht in een geloofsgemeenschap terecht te komen en actief te worden. Het geloof had hun een nieuw ‘ik’ gegeven. Dat is dus wat de Geest met mensen doet, die in Jezus’ naam bijeen zijn. “O schoonheid, zo oud en zo nieuw, laat ik heb u lief gekregen”, om het maar eens met Augustinus te zeggen.

Natuurlijk lees je hier bijna elke dag over in de getijden. In het doopsel sterft de oude mens en wordt een nieuwe geboren. Maar om het ook echt aan den lijve te ervaren, samen met anderen waarvoor je de ontmoetingsruimte hebt gecreëerd als pastoor. Dat is anders. Het verhaal van de parochie is springlevend, ook al hoor je vaak mensen verzuchten dat het parochiesysteem een achterhaalde zaak is.

Ze zeggen: geloven kun je overal en altijd. Ik denk nu: dat is maar tot op zekere hoogte waar. Ondanks alle gedoe en rommeligheid van het leven, maakt Jezus zijn beloften waar, daar waar zijn Lichaam wordt gebroken en gedeeld. Je moet er alleen even afstand voor nemen om dat te zien.

Albert van der Woerd is priester in het aartsbisdom Los Angeles. Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.